Pain from the past. Can hunt you!

Het was een dikke boom, eentje met bladeren die al aan het verkleuren waren, een perfecte schuilplaats om te jagen op voorbijlopend wild. De wind liet zijn takken zachtjes heen en weer bewegen. Het was een perfecte schuilplaats, daar tussen de takken, ook Sicilia had dat al ontdekt. Ze zat op het hoogst haalbare tak voor haar gewicht, haar blik geconcentreerd naar beneden gericht. Dit was een plek waarvan ze vermoede dat er rond deze tijd veel prooi langsliep, en dat was ook zo! Ze had nu al een haas en een eekhoorn gevangen. Ze realiseerde zich niet dat dit succes eigenlijk ook gewoon door haar voortreffelijke schietkunst kwam. Met haar pijlenboog raakte ze bijna elk doel, al helemaal nu ze het combineerde met haar luchtmagie.
Ze had leren schieten van haar opa, hij had haar gedwongen elke dag te trainen, en zij had het verschrikkelijk gevonden! Altijd maar dat schieten op dezelfde doelen zonder dat er ook maar iets van verbetering was. Maar, na een tijdje had ze gemerkt dat het oefenen zijn vruchten afwierp, er kwam verbetering. Ze raakte vaker haar doel en haar schoten werden vloeiender. Na de dood van haar opa had ze lange tijd niet meer getraind, maar toen het idee kwam om haar magie te combineren met haar schietkunsten was haar enthousiasme toch weer op komen drijven. Ze gebruikte nu een techniek waarbij ze gewoon schoot en daarna een extra windstoot gaf waardoor de pijl nog meer snelheid kreeg. En eventueel, als ze erg mis schoot kon ze de richting met diezelfde stoot ook nog een beetje bijwerken, waardoor haar schoten bijna altijd raak waren.
Ze was nu al een tijdje bezig met het oefenen op schoten in een boog, dus dat je rechtdoor schiet, maar dat de pijl dan naar link of naar rechts gaat. Het was moeilijk, maar het ging steeds beter.

Onmiddellijk toen ze zacht geritsel hoorde zette Silica al haar zintuigen op scherp. Dit geluid kon niet van een konijn of haas zijn, dit moest een groter beest zijn, veel groter! Met moeite hield ze haar opwinding onder controle en bleef stil zitten. Het wezen zal vanzelf wel in haar gezichtsveld komen lopen. En ja hoor, eerst een staart kwam tevoorschijn waarna al snel de achterpoten volgde. Het was een bruin harig wezen, dat stond vast. Blijkbaar hield de haarbal even stil, want meer van zijn lichaam kreeg ze niet te zien. Voorzichtig boog ze zicht iets verder naar voren. Een hele domme actie, want een takje dat achter haar hoofd was blijven haken knapte hierdoor. Geschrokken bleef ze dood stil zitten terwijl ze zag dat het wezen in beweging kwam. En ja, als ze toen gewoon was blijven zitten zonder ook maar een enkel geluid te maken was er niks gebeurd, maar toen ze de rode ogen van de haarbal, die blijkbaar een beer was, zag kon ze een gilletje niet onderdrukken. Het was dan wel een jonge beer, het was een bezetene, het enige waar ze echt bang voor was! De beer richtte zijn kwaadaardige ogen haar kant op en kwam vrijwel meteen in beweging. Ze zat dan wel hoog in de boom, ze wist dat beren voortreffelijk konden klimmen. Haar angst onderdrukkend greep ze naar haar boog, pakte en pijl en legde deze op de pees, dit alles in enkele seconde. Maar in die enkele seconde was de beer ook akelig dicht bij de boom gekomen. Ze probeerde te richten, en liet los, maar vlak daarna besefte ze al dat ze te vroeg had losgelaten en dat de pijl niet genoeg vaart had om dodelijk te zijn. Snel greep ze naar een nieuwe pijl en vuurde, deze keer recht in de poot van de beer. Maar het hielp niks, het beest liep gewoond door en was nu bij de boom aangekomen. De boom schudde heen en weer toen de beer omhoog begon te klimmen. Tevergeefs schoot Silica nog een pijl, weer raak, deze keer in zijn rechterschouder. Dit was het moment waarop de beer even was afgeleid, en daar maakte Silica gebruik van. Snel sprong ze aan de andere kant naar beneden, het was een grote sprong en ze kwam hard neer, maar ze had geen tijd om nu te wachten, ze moest rennen! En dus deed ze dat, zo hard als ze kon.

Hoe lang was er nu al voorbij, waarschijnlijk een minuut of twee, maar voor het meisje voelde het als twee uur! Zwaar hijgend strompelde ze voort, het zou niet lang meer duren tot de beer haar had ingehaald. Toen viel haar blik op de warme bronnen vlak voor zich, met daarin een jongeman. ‘Ik weet dat je er bent! Kom tevoorschijn... Toon jezelf!‘ riep hij. "Help!" Schreeuwde Silica terwijl ze naar hem toe rende. "Help! Een beer!" Hij was haar laatste hoop.

Zo snel als ze kon rende ze naar de man toe, waar ze zwaar hijgend tot stilstand kwam. Angstig keek ze naar achter, waar haar blik zich kruiste met die van de beer. Zijn ogen waren rood en vol van woede en zij, zij was zijn volgende doel. Angstig greep ze naar haar boog, misschien dat ze nu wel raak kon schieten! "Blijf bij mijn spullen." Sprak de jongen vastberaden, bijna opgelucht knikte Silica, bang als ze was. De man had zijn wapens al gepakt en richtte zijn aandacht op de beer, Silica keek gespannen toe. Ze dacht dat die man hem inderdaad wel aan zou kunnen, maar je wist het nooit zeker. En dus pakte ze haar boog en legde ze zorgvuldig een pijl op de pees. Ze zou hem kunnen raken, gewoon nu, recht in zijn hart. Maar ze aarzelde te lang, en daar was de jongen al, die als het waren tussen haar en de beer sprong. Zachtjes vloekte ze binnensmonds, kans verpest. Nu kon ze niets meer doen, want hij had haar opgedragen om hier te blijven staan en zij had daar mee in gestemd. Ze moest er maar op vertrouwen dat hij het wel zal fixen. Terwijl ze angstig bleef staan kijken naar het gevecht sloot ze af en toe haar ogen. Om ze daarna weer angstig te openen.

"Alles goed met je?" wat verward keek Silica op, waarna ze zachtjes knikte. Ze schaamde zich tegenover die jongen, hij had haar uit de problemen moeten helpen. Ze kneep haar handen tot vuisten. "Het spijt me..." Sprak ze nauwelijks hoorbaar. Haar onderlip trilde, net zoals de rest van haar lichaam merkte ze nu.