Better watch your back {spt}

Met een soepele beweging gooide Lightning haar lichaam over één van de nog rechtopstaande muren in de ruïnes. Ze landde op beide voeten en schoot direct recht om zich uit de voeten te maken. Zonder enige aarzeling rende ze richting een ander deel van het doolhof van half vergane gebouwen. Toen haar blauwe ogen op een bijna complete kamer bleven hangen glipte ze door de deuropening en drukte zich vervolgens tegen de stenen muur aan. Met flink wat lawaai kwam haar belager enkele seconden later langs gestoven. Niet iedereen haalde het zich in zijn hoofd hier rond te hangen. Om de reden die haar ook naar haar schuilplaats gejaagd had. Te veel draken, te gevaarlijk. Het was echter een goede plaats om te trainen. Juist vanwege het gevaar en het ruige terrein. En trainen was nodig, wilde ze haar zusje Serah terug zien te vinden en het hier overleven. Light was slechts een mens, geen wezen met speciale krachten. Dat betekende niet dat ze zich niet staande kon houden hier in Alivar, het kostte alleen meer moeite, meer discipline. Bij het horen wegsterven van het geluid haalde ze opgelucht adem en zakte neer op de stenen vloer om even te pauzeren.

Voorzichtig gleden de toppen van haar vingers over de schrammen op haar rug. Sage zette haar tanden stevig op elkaar zodra ze een gat in haar rug voelde. Daar had het gewei haar dus geraakt. Door haar neus haalde ze diep adem waarna het meisje in haar tas begon te graaien. Al snel had ze een stuk stof te pakken. Redelijk strak wikkelde ze dit om zich heen zodat de wond er mee bedekt zou zijn. Snel trok ze haar shirt weer aan en liep verder. De ontmoeting met het bezeten hert van daarnet was ze zeker nog niet vergeten. De kans was ook groot dat ze voorlopig de wond nog wel bleef voelen. Het was haar eigen schuld, ze had nooit naar het beest toe moeten gaan. Veel wezens ontweken bezeten dieren, zíj was echter dom genoeg om het gewoon te proberen. Het beest was meteen achter haar aan gekomen, wat niet veel goeds als resultaat had gebracht. Als een schim bewoog ze zich door de ruïnes. Het was maar goed dat ze kort geleden nog wat bloed had binnen gekregen. Anders zou het hier een stuk lastiger zijn. Sage hield stil zodra ze een mens met roze haar zag zitten. "Wie is daar," siste ze met haar ogen tot spleetjes geknepen.

Lang stil was het niet. Zodra de draak verdwenen was en alles rustig werd was het ook makkelijker om anderen aan te horen komen. Light had haar nieuwe gezelschap minder snel door gezien de persoon door de ruïnes heen sloop in plaats van er gewoon doorheen te wandelen. Niet dat er hier vaak op een normale manier doorheen gewandeld werd, men wist wel beter. Lightning kwam overeind en veegde even het gruis van haar kleding af. Het eerste wat er uit de vreemdeling kwam was een vijandige 'wie is daar?'. Vijandig gezien het haar richting in gesist werd en niet gewoon op normale toon gevraagd. "Je zal vast al door hebben tot welke soort ik behoor. Meer hoef je niet van me te weten," antwoordde ze op kalme toon. Haar uitdrukking stond neutraal, maar serieus. Het was niet alsof dit gebied aan iemand toebehoorde dus je legitimeren hoefde niet zomaar.